Gemma Tiedink-Koning

Make-up was nooit echt mijn ding. Zelfs in mijn pubertijd hield ik het bij een lijntje kohlpotlood. Toen, eind jaren tachtig, in lichtblauw of groen. Maar sinds ik de raadzaal betreed, stift ik mijn lippen weloverwogen rood.

Een facebookvriendin, bloglezer en werkzaam bij de politie, wees mij ter inspiratie op het volgende citaat ‘probleemgerichte aanpak van maatschappelijke problematiek ligt veel meer op de feminiene lijn, verbindend leiderschap komt toch uit de vrouwelijke lijn’ (prof. Cees Zwart). Precies de reden dat ik mij inzet voor meer vrouwen in de gemeenteraad. De kans feminiene eigenschappen binnen te halen is dan het grootst.

En als ik dan toch aan het citeren ben… Politica-trainer/coach Irene Janssen slaat in haar blog wat mij betreft de spijker op de kop ‘Stel je voor dat je als enige of een van de weinige vrouwen in de gemeenteraad zit. Dat kan behoorlijk eenzaam zijn, letterlijk en figuurlijk. Je bent, tussen de grijze pakken, als vrouw altijd zichtbaar als ‘de ander’, gewoon omdat je er nou eenmaal anders uit ziet. Daarnaast is het extra moeilijk om gehoord te worden als vrouw omdat het in een groep, die bestaat uit veel dezelfde soort mensen, grijze mannen in dit geval, lastig is om een ander soort taal of een ander soort oplossing aan te dragen.’

Hoe herkenbaar! Wanneer ik in mijn betoog figuurlijk met de vuist op tafel sla, krijg ik complimenten. Zoek ik een strategische verbinding, krijg ik, onbegrepen, de stempel naïef.

Rood, de kleur van mijn lippenstift, heeft de associatie met ambitie, doorzettingsvermogen, macht en gezag. Waarden die ik niet altijd van nature uitstraal, maar waarvan ik inschatte dat die wel eens van pas zouden kunnen komen in de lokale politiek. Violet is een krachtige kleur die verbinden als eigenschap heeft. Een kleur die mij veel beter staat. Maar zeg nou zelf, paarse lippen!?

Zouden mijn kinderen de lokale en regionale kranten doorspitten of kunnen ze ‘gewoon’ gedachten lezen? In ieder geval hebben ze een hoge sensitiviteit. Ze bestookten me met vragen over geld.

De afgelopen tijd heb ik mensen in mijn omgeving gevraagd ‘Hoe beïnvloed jij jouw geluk en dat van anderen’. Ik ontving prachtige, eerlijke en persoonlijke antwoorden. In geen enkel antwoord kan ik ook maar een miniem verband met geld ontdekken. Helemaal in lijn met geluksonderzoeken die uitwijzen dat de invloed van geld op geluk maar heel beperkt is. ‘Is geld belangrijk?’, vroeg onze jongste dochter me, uit het niets. Toch nog niet helemaal overtuigd van mijzelf, leg ik de vraag terug bij de 5-jarige. ‘Wat vind jij? Is geld belangrijk?’ ‘Ik denk het wel,’ zegt ze aarzelend.

Is € 2.000,- veel?’, vroeg onze tweede dochter me, niet veel later. Ook de beantwoording van deze vraag behandelde ik, hoe kan het ook anders, politiek. ‘Nou, dat ligt er aan. € 2.000,- voor een auto vind ik niet zoveel, maar € 2.000,- voor een nieuwe fiets wel.’ Mijn middelste dochter laat het er bij. Maar mij blijft het die middag bezig houden. Haar vraag en mijn antwoord roepen bij mij een storm van gedachten op. ‘Wat is de waarde van geld?, hoe verhoudt geld zich tot andere waarderingen (een compliment, een zelfgebakken appeltaart), wordt de waarde niet bepaald door de inspanning die je er voor hebt moeten verrichten en wie ben ik om een auto hoger te waarderen dan een fiets, ik heb van beide geen verstand.

Het antwoord op de vraag van onze oudste ‘Mag ik zakgeld?’ was makkelijk.

Al met al was het een goede voorbereiding op twee avonden over subsidiebeleid die ik als gemeenteraadslid bijwoonde. Hoewel we het over de aanvliegroute naar nieuw subsidiebeleid hadden, konden we het natuurlijk niet laten ook over de inhoud ervan na te denken. Mijn dochters hadden er zo bij aan kunnen schuiven. Best een goed idee eigenlijk.

Wat was er weer veel te doen in De Liemers: de vertrouwde festiviteiten tijdens de bizar koude koningsdag, de lokale tradities rondom dodenherdenking, het halen van het bevrijdingsvuur en de viering van bevrijdingsdag op dezelfde dag als dat er traditiegetrouw gefietst en gewandeld wordt. Allemaal prachtige activiteiten om de regio nog beter te leren kennen en nieuwe Liemersen te ontmoeten, maar toch …

Ik koos ervoor om even uit mijn vertrouwde omgeving te stappen en voor wat inspiratie de Rijn stroomafwaarts te volgen en Rotterdam te bezoeken. We huurden een fiets en crosste heel de stad door. Wat een contrast met ons gebruikelijke rondje Liemers op Hemelvaartsdag!

Het afgelopen jaar heb ik veel ‘nieuwe’ Liemersen leren kennen. Wat heet ‘nieuw’, de meeste wonen er al langer dan dat ze buiten de Liemers hebben gewoond. Een aantal geboren en getogen Rotterdammers deelden hun ervaringen uit hun jeugd met me. Hun ervaringen ontroerde me en leerde mij hen beter begrijpen. Over hoe het is op straat te zwerven in de hongerwinter en te spelen op de bouwplaatsen tijdens de wederopbouw. Wat een contrast moet het voor hen geweest zijn de Rijn stroom opwaarts te volgen naar De Liemers.

Zelf beleefde ik ook een ontroerende en inspirerende ervaring in Rotterdam. Niets vermoedend liep ik het museum Boijmans Van Beuningen binnen en stond ineens in een grote ruimte met 45 clowns; doodstil zittend, liggend, hangend tegen muren. Stil, kleurrijk en allemaal anders. Niet alleen hun pakken, maar ook hun voeten, handen, lijven. Na de eerste verwondering, gingen onze kinderen de clowns nadoen en ik deed mee; hangen, zitten, liggen.

Eén festiviteit in De Liemers pakten we op de valreep wel mee: de Giro d’Italia. Gezellig wachtten we op een glimp van de renners. Vanuit alle windstreken keken mensen vanuit de lucht over De Liemers. Hoog tijd dat zij eens De Liemers in trekken. Inspirerende ervaringen genoeg!

Speenkruid, meizoentjes, pinksterbloemen, paardenbloemen, hondsdraf, koolzaad; ik kwam ze dit weekend allemaal tegen tijdens mijn hardlooprondje met de hond. Vorig jaar rond deze tijd, schreef ik er ook al over en elk jaar lijkt het of het uit zal blijven, maar ook deze lente weer: De Liemers bloeit.

Op mijn ontdekkingstocht naar mijn politieke ambitie volg ik de online-cursus ‘Mijn droom in actie’. Ik hou van dromen, maar ben er niet zo goed in. Het is waarschijnlijk mijn pragmatisme dat mij ervan weerhoudt eens flink te dromen. Maar zo rennend door De Liemers en kijkend naar die bermbloemen lukt het aardig; ‘1000 bloemen laten bloeien om zo een gelukkige samenleving tot wasdom te laten komen’. Ja lekker zweverig hè, zo voelde ik me ook tijdens dat rondje rennen. Effe niet dat pragmatische ‘maar hoe dan’, effe geen wat-nog-allemaal-te-doen-lijstjes in mijn hoofd, precies waar zo’n rondje voor bedoeld is. Toch gaat ‘1000 bloemen bloeien’ wat mij betreft over pragmatsch ‘doen’. En het mooie is, bloeien is een activiteit die uitstraalt naar de omgeving. Ik heb het, al hollend, zelf ervaren.

‘Laat Honderd Bloemen Bloeien’ was een slogan die politieke leiders in China in 1956 gebruikten om misstanden in het bestuur op te sporen. Op zich niets mis mee, ware het niet dat degene die niet de ‘juiste’ critiek gaven vervolgens werden vervolgd. Niet helemaal het leiderschap dat ik denk dat nodig is om mijn droom te realiseren. Toch zie ik wel het dilemma: ‘1000 bloemen mogen bloeien, maar paardenbloemen verdelg ik, want dat is onkruid.’ Ik houd van een wilde tuin.

Ook in De Liemers zwerven ze rond: boeken.

Ik geef het toe. Het behoefde een beetje sturing van mijn kant : ‘Goh, hier ligt, heel toevallig, een boek, volgens die sticker die er op zit, mag je hem zomaar meenemen. En daarna leg je hem weer ergens neer, zodat iemand anders het kan lezen’ en ‘Zullen we eens op kinderzwerfboek.nl kijken’.

Gelukt! Enthousiast startten de dochters met vriendinnen een kinderzwerfboekstation op school. ‘Fantastisch’, dacht ik vol vertrouwen, ‘mijn kinderen helemaal van de deeleconomie.’ Maar al snel volgden lijsten waarop bijgehouden moest worden, wie, wanneer, welk boek voor hoe lang wilde lenen. Toen er geopperd werd boetes uit te gaan delen bij te laat terugbrengen, moest ik wel ingrijpen. ‘Vertrouw er nou gewoon op dat het goed komt, en wat maakt het uit als het boek niet terug komt, misschien maakt ze er wel iemand van een andere school blij mee.’ De boetes bleven uit, maar de lijsten hangen er nog.

We waren het alweer bijna vergeten, maar gisteren werd een grote doos met boeken afgeleverd. Gratis! ‘Hoe kan dat nu, zoveel gloednieuwe boeken zomaar gratis bezorgd?’ vroeg de oudste zich af. Na een klein college over PR, sponsoring en maatschappelijk betrokken ondernemen, was het haar duidelijk. ‘Maar,’ kwam de middelste, duidelijk een dochter van een ondernemer, om de hoek kijken, ’hoe weet je nu dat kinderen de boeken niet gaan verkopen en van het geld een telefoon kopen’.

‘Dat weet je niet’, hoorde ik mijzelf geirriteerd zeggen, ‘het is een kwestie van vertrouwen. Zonder vertrouwen gebeurt er niets.’ Tja, moeder, politica, pastoor, soms ligt het erg dicht bij elkaar.

Jongeren van HOPE XXL gaan met verschilllende partners aan de slag om er voor te zorgen dat inwoners van de Liemers hun geluk waarderen met een 8+. Wauw! Inspirerend toch?

Maart 2014 werd ik gekozen als gemeenteraadslid. Wat de invloed van onze lokale partij geweest is op deze uitslag, laat staan dat van mij persoonlijk, zal wel altijd een mysterie blijven. Ergens heb ik eens gelezen dat 80% ervan bepaald wordt door de landelijke politiek. Laten we het er op houden dat ik er een beetje invloed op had, vooral geluk had en erg gelukkig was.

We zijn nu twee jaar verder en denken al weer voorzichtig aan de volgende verkiezingen. Die zijn in 2018, maar; regeren is vooruitzien. Ook ik ben de afgelopen tijd bij mezelf te rade gegaan. ‘Waarom word ik gelukkig van de lokale politiek?’ en ‘Waar ben ik nu echt van?’.

Dat bracht me even terug naar mijn middelbare school tijd. Als er een HOPE XXL had bestaan, was ik er ongetwijfeld bij aangesloten. ‘Een betere wereld begint bij jezelf’ was mijn lijfspreuk en Nelson Mandela mijn held. En net als de jongeren van HOPE XXL nu, was ik niet van de spandoeken, maar van het aanpakken: ontwikkelingswerker wilde ik worden. Waarom? Mensen gelukkig maken! Na mijn studie rurale ontwikkelingsstudies en stage in Tanzania werd mij wel duidelijk: je invloed is beperkt.

De jongeren van HOPEXXL inspireerde mij de vraag te stellen: hoe beinvloed je geluk? Na een kort onderzoekje, heerlijk weer even studeren, is de tussenstand: 30 tot 50% van je geluk wordt bepaald door erfelijke factoren. ‘De mate van invloed van de overheid op geluk mag niet worden overschat maar is niet verwaarloosbaar’.

Dank je wel HOPE XXL!

Volgens mij zijn de podia in de Liemers goed gevuld. Ons weekend zat er in ieder geval vol mee. Te beginnen met een bezoek aan het Musiater. Rapunzel vertoonde daar haar kunsten. Tjonge, wat was dat leuk! Al die kleine prinsessen met rode konen op het pluche. Het tovenaarsduo was hilarisch, onze jongste vond ze tè spannend. Tovenaars op een podium maken blijkbaar toch meer indruk dan tovenaars op een tablet. Ze spelen een rol, maar zijn echt, je kunt ze zo aanraken. Op een tablet springt het beeld dan op pauze.

Onze oudste keek ook vol verwondering naar het podium. Rapunzel is dan wel ‘een beetje kinderachtig’, maar je kijkt toch anders naar zo’n productie als je ’s avonds zelf je danskunsten vertoont op een podium. Ze grijpt haar kansen. Als er een podium in zicht is, staat ze er al op. Is er even geen in beeld, dan creëert ze er zelf een. Wij hebben onze salontafel er op uitgezocht. Misschien omdat ze als ‘kleintje’ vaak over het hoofd gezien wordt, want zeg nou zelf: ‘wie wil er niet gezien worden?’

Ook mijn vader beklom het podium. Hij heeft zijn werkzame leven in de kas of op het land doorgebracht, meestal alleen of met mijn moeder. Als ‘kleine tuinder’ was het op de veiling moeilijk je met je producten te onderscheiden. Maar regelmatig deelde hij aan de keukentafel mee dat de keurmeester zìjn bonen, prei of raapstelen de beste vond. Nu laat hij dus zien wat hij kan op het dorpspodium.

Voor mijn moeder hoeft het allemaal niet zo al die belangstelling. Maar ook zij wil gezien worden, al is hoi, hallo of goedemiddag al genoeg. Met deze blog betreed ik natuurlijk ook het podium. En ik groet op straat.